Historia

Historia szpitala w Oleśnie

Szpital w Oleśnie po raz pierwszy wymieniany jest w piśmiennictwie w 1533 roku i wiemy, że mieścił się za miastem przy Kościele Bożego Ciała, przy drodze. Od tego czasu aż do XIX w. był organizowany w różnych budynkach i nie był instytucją w dzisiejszym znaczeniu, były to raczej schroniska i domy opieki mało profesjonalne.

Historia „Starego Szpitala” rozpoczyna się w latach 1858-1859, kiedy to na zachodnim końcu Wielkiego Przedmieścia w Oleśnie, został wybudowany szpital „Św. Anny”. Początku tej inicjatywy należy się doszukiwać w decyzji z 1854 r., kiedy to zarząd miasta przeznaczył budynek stojący przy ul. Opolskiej (wzniesiony na miejscu pięciu budynków spalonych w 1854 r.) na schronisko dla chorych, ubogich i starszych mieszkańców miasta. Do utworzonego przez siebie schroniska zarząd miasta 22 października 1863 r. zaprosił do opieki nad chorymi Siostry Boromeuszki.

W 1864 r. oleski właściciel majątku ziemskiego Schmakowsky podarował miastu budynek leżący również przy ul. Opolskiej tuż obok schroniska. Budynek ten stał się wtedy profesjonalnym szpitalem dla chorych. Pielęgnacją chorych zajmowały się siostry ze Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Szpitalnych z domu generała św. Maurycego z Münster. Dla dobra pacjentów, przez długie lata, stały ofiarnie przy boku lekarzy, wykonując swoją pracę bezinteresownie.

Pierwsza przebudowa szpitala nastąpiła w 1869 roku. Wtedy szpital jako darowizna przeszedł na własność miasta, jednakże pozostając pod administracją Sióstr Franciszkanek Szpitalnych. Oba budynki: sióstr i schroniska zostały połączone przejściem podziemnym. W tymże łączniku nad bramą wjazdową usytuowana został domowa mała kaplica sióstr pod wezwaniem św. Anny. Dalsze koleje losu oleskiego szpitala związane są z życiem i działalnością Sióstr Franciszkanek. One były inicjatorkami kolejnych remontów
i gruntownych przebudowań kompleksu szpitalnego.

W latach 1909-1912 szpital został ponownie powiększony i zmodernizowany. Czynny udział w przebudowie brała siostra Liguoria, dzięki której, w ostatnim skrzydle wschodniej strony szpitala, powstała większa kaplica. W powstałej kaplicy odbywały się niedzielne msze św. w których brali udział uczniowie szkoły generała Hofera.

W znanej Oleśnianom i bardzo przez nich lubianej kaplicy szpitalnej mieściła się galeria, na której stała fisharmonia. Z galerii można było wyjść na pierwsze piętro szpitala, dzięki czemu mniej poważnie chorzy mogli brać udział w nabożeństwach. Na ołtarzu stał posąg Matki Boskiej, na lewo figura Serca Jezusowego a na prawo św. Anna z dziewicą Marią. Księdzem opiekującym się chorymi, przebywającymi w szpitalu, był O. Kołodziej, który w miejscowym gimnazjum uczył religii, muzyki i łaciny. W latach dwudziestych została dobudowana do kaplicy przestronna zakrystia. W 1926 roku kiedy to dyrektorem był doktor Chamrad, szpital wzbogacił się o „nowoczesną” pralnię.

Po zakończeniu działań wojennych i przejęciu władzy przez ludzi ówczesnego systemu szpital utracił swój katolicki charakter. Wraz z wydaleniem sióstr ze szpitala zaczęto również ograniczać dostęp do szpitalnej kaplicy mieszkańcom miasta. W 1956 r. kaplica została definitywnie zamknięta dla ludzi z miasta. Dostęp do niej był możliwy tylko od wewnątrz szpitala.

W latach 50-tych szpital posiadał tylko 74 łóżka. W wyniku kapitalnego remontu dokonano gruntownej przebudowy pomieszczeń, co pozwoliło w 1963 roku zwiększyć liczbę łóżek na 128. Rok 1966-1970 to pierwsze wzmianki o planowanej budowie nowego szpitala na 260-280 łóżek.

1 październik 1972 jest datą powstania Zespołu Opieki Zdrowotnej w Oleśnie. Jednak przed tą datą istniały już placówki służby zdrowia, będące jednostkami niezależnymi, takie jak: Szpital Powiatowy, Powiatowa Przychodnia Obwodowa, Sanepid, Pogotowie Ratunkowe, które podlegały Wydziałowi Zdrowia i Opieki Społecznej. Kierownikiem tej instytucji był lekarz medycyny, dr Leopold Gołdziński, który szczególnie wpisał się w historię służby zdrowia. Był inicjatorem utworzenia Zespołu Opieki Zdrowotnej w Oleśnie w wyniku zintegrowania wszystkich czterech samodzielnych placówek, a ośrodkiem wiodącym stał się Szpital Powiatowy zwany potem “Starym szpitalem”.

Dyrektorem został dr Leopold Gołdziński. W trakcie jego kadencji szpital uzyskał trzykrotnie pierwsze miejsce w konkursie na najlepszy ZOZ w województwie, było to w roku 1974, 1976 i 1978. Był bardzo wymagającym szefem i dobrym organizatorem. Do końca pracował na stanowisku, zmarł 08.02.1984 r. To on był głównym inicjatorem i pomysłodawcą wybudowania nowego szpitala. Grupa inicjatywna w składzie: Leopold Gołdziński, Leszek Zawilski, Stanisław Hrywniak, przedstawiła swój wniosek o budowie szpitala w Ministerstwie Zdrowia oraz u Wojewody opolskiego, który został zatwierdzony po wielu miesiącach starań. Główną potrzebę budowy nowego szpitala dyktował: brak miejsc, brak łóżek, stary budynek. Po ostatecznym zatwierdzeniu planu, na teren budowy weszła ekipa budowlana – Kluczborskie Przedsiębiorstwo Budowlane – rozpoczynając prace. Tymczasem w 1975 roku następuje zmiana województw – Olesno przechodzi do województwa częstochowskiego – budowa zostaje wstrzymana. Dzięki determinacji i wytrwałości Dyrektorów budowę podejmuje: Wojewódzka Dyrekcja Rozbudowy Miast i Osiedli Wiejskich w Częstochowie. Budowa obiektu trwała 7 lat. Bezpośredni nadzór sprawował Stanisław Hrywniak. Na inwestycję otrzymano środki z Ministerstwa Zdrowia, i częściowo ofiarowało je społeczeństwo Powiatu Olesno. Budowę zakończono w 1981 r. Uroczyste otwarcie odbyło się w nowo wybudowanym budynku, podczas którego wmurowano tablicę pamiątkową, która widnieje do dzisiaj w centralnym miejscu szpitala.

W chwili otwarcia w nowym szpitalu zaczęły funkcjonować oddziały:

• Wewnętrzny,
• Chirurgii Ogólnej,
• Dziecięcy,
• Położniczo-Ginekologiczny,
• Blok Operacyjny,
• Oddział Pomocy Doraźnej,
• Zakład Rehabilitacji,
• Pracownia Rentgenodiagnostyki,
• Laboratorium Analityczne.

Nowy szpital stał się nową osią ZOZ-u. Jak wspominają pracownicy, w organizacji i przygotowaniu do pracy uczestniczyli wszyscy, którzy poświęcili swój prywatny czas porządkując i przygotowując swoje przyszłe stanowiska pracy.

W 1997 roku zamknięto “Stary szpital”. Personel został przeniesiony do nowego szpitala, gdzie otworzono nowy oddział – Stacja Dializ. W dobie zafunkcjonowania ubezpieczeń zdrowotnych, tzn. dążenia do prywatyzacji usług medycznych, ZOZ został “okrojony” tylko do szpitala, pogotowia i części specjalistycznych usług ambulatoryjnych. Pozostałe placówki służby zdrowia funkcjonowały na zasadzie indywidualnych umów z Kasą Chorych, bądź też jako całkiem prywatne.

Zespół Opieki Zdrowotnej w Oleśnie w chwili obecnej, działa na podstawie:

1)      ustawę z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, zwana dalej “ustawą”;

2)      ustawę z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych;

3)      ustawę z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości;

4)      ustawę z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych;

5)      statut Zespołu Opieki Zdrowotnej w Oleśnie;

6)      inne przepisy regulujące działalność Samodzielnych Publicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej.

Zespół wpisany jest do Rejestru Podmiotów Wykonujących Działalność Leczniczą prowadzonego przez Wojewodę Opolskiego oraz posiada osobowość prawną, którą uzyskał z chwilą wpisania do Krajowego Rejestru Sądowego.

Organem założycielskim ZOZ w Oleśnie jest Rada Powiatu w Oleśnie.

Celem Zespołu jest udzielanie świadczeń zdrowotnych i promocja zdrowia. Rodzajami działalności leczniczej Zespołu są stacjonarne i całodobowe szpitalne świadczenia zdrowotne oraz ambulatoryjne świadczenia zdrowotne. Do zadań Zespołu należy w szczególności:

1)     udzielanie stacjonarnych całodobowych świadczeń zdrowotnych;

2)     udzielanie specjalistycznych, ambulatoryjnych świadczeń zdrowotnych;

3)     wykonywanie badań diagnostycznych;

4)     prowadzenie rehabilitacji leczniczej;;

5)     świadczenie usług w zakresie dializoterapii;

6)     udzielanie świadczeń zdrowotnych z zakresu opieki psychiatrycznej;

7)     udzielanie świadczeń ambulatoryjnych z zakresu POZ;

8)     udzielanie świadczeń zdrowotnych z zakresu medycyny pracy;

9)     promocja zdrowia;

10) monitorowanie jakości świadczeń zdrowotnych;

11) prowadzenie spraw związanych ze statystyką i analityką medyczną oraz dokumentacją chorych, w tym okołooperacyjną kartę kontroli, osobą odpowiedzialną za dokonywanie wpisów do okołooperacyjnej karty kontrolnej (koordynator karty) jest druga pomagająca pielęgniarka/położna biorąca udział w danym zabiegu;

12) organizowanie i prowadzenie szkoleń i dokształcania pracowników;

13) prowadzenie spraw osobowych i socjalnych, działalności ekspoloatacyjno-technicznej oraz ekonomiczno-finansowej;

14) wykonywanie zadań związanych z bezpieczeństwem i higieną pracy, obronnością
i ochroną  p/ pożarową;

15) prowadzenie innej działalności wynikającej z odrębnych przepisów lub zleconej przez Podmiot Tworzący;

16) udzielanie świadczeń zdrowotnych pomocy doraźnej i ratownictwa medycznego.